S. Pii X Papae Confessoris ~ Duplex
Tempora: Feria Secunda infra Hebdomadam XV post Octavam Pentecostes I. Septembris
Tempora: Feria Secunda infra Hebdomadam XV post Octavam Pentecostes I. Septembris
Józef Melchior (Giuseppe Melchiore) Sarto, późniejszy papież Pius X, urodził się 2 czerwca 1835 r. w Riese koło Wenecji jako drugi z dziesięciorga dzieci w ubogiej rodzinie miejskiego posłańca i szwaczki. 18 września 1858 r., w wieku 23 lat, za specjalną dyspensą papieską – ponieważ brakowało mu ośmiu miesięcy do wieku wymaganego przez prawo kanoniczne – otrzymał święcenia kapłańskie i posługiwał jako ksiądz parafialny aż do listopada 1875 r., kiedy to dzięki swoim wybitnym zdolnościom pasterskim i administracyjnym został mianowany kierownikiem duchowym seminarium i kanclerzem achidiecezji. Funkcje te sprawował do otrzymania sakry biskupiej w 1884 r. Przez następnych dziewięć lat był biskupem Mantui; później otrzymał biret kardynalski i został patriarchą Wenecji.
Zajmując coraz wyższe stanowiska w hierarchii kościelnej, Józef Sarto zawsze pamiętał o najuboższych, rozdając jałmużnę i wielkodusznie pozostawiając sobie niewiele, albo zgoła nic z rzeczy materialnych. Często mawiał: „Urodziłem się ubogi, żyłem w ubóstwie, i pragnę umrzeć w ubóstwie”.
W 1903 r. zmarł papież Leon XIII i zwołano konklawe, aby wybrać jego następcę. 4 sierpnia wybór padł na kardynała Sarto, który jako 255. papież obrał imię Pius (‘pobożny’) i motto Omnia instaurare in Christo (‘Odnowić wszystko w Chrystusie’).
Aby zrealizować motto swego pontyfikatu, papież Pius X zachęcał wiernych do wielkiej pobożności eucharystycznej oraz częstego przyjmowania Komunii św.; obniżył także wiek, w którym dzieci miały po raz pierwszy przystępować do tego Sakramentu, do 7 lat.
Oprócz zaangażowania w odnowę eucharystyczną, Pius X walczył zawzięcie z modernizmem, jednym z największych błędów, jakie wtedy zagrażały Kościołowi świętemu (i, dodajmy, nadal mu zagrażają). Jednym z narzędzi tej heroicznej walki była Przysięga antymodernistyczna, wyznanie wiary ogłoszone 1 września 1910 r. motu proprio „Sacrorum antistitum”, jakie obowiązani byli składać wszyscy kandydaci do święceń wyższych, spowiednicy, kaznodzieje, proboszczowie, kanonicy, beneficjaci, przełożeni zakonni, profesorowie w seminariach i zakonach, urzędnicy kurii biskupiej, sądów kościelnych i kongregacji rzymskich.
Pius X zmarł 20 sierpnia 1914 r., w kilka tygodni po wybuchu I wojny światowej, pogrążony w wielkim smutku z powodu olbrzymich nieszczęść, jakie wkrótce miała wycierpieć cała ludzkość. Przypomniano wówczas jego słowa: „Z radością oddałbym życie, aby oszczędzić moim biednym dzieciom tych straszliwych cierpień”.
W 1954 r. został kanonizowany przez Ojca Świętego Piusa XII. Poprzedni kanonizowany papież, św. Pius V, został ogłoszony świętym prawie 300 lat wcześniej, w 1672 r.
W księgarni wysyłkowej Te Deum znajduje się biografia św. Piusa X pióra René Bazina.
Na koniec warto jeszcze wspomnieć, że według pewnych niepotwierdzonych źródeł ojciec Piusa X był z pochodzenia... Polakiem (!), emigrantem z Opolszczyzny, i nazywał się Krawiec (sarto znaczy po włosku właśnie ‘krawiec’).
Zobacz też:
List bpa Gawliny do kard. Hlonda, w którym bp Gawlina wspomina o polskim pochodzeniu rodziny św. Piusa X.
Ks. Józef Umiński: Czy przodkowie św. Piusa X pochodzili z Polski?
Encykliki, bulle i inne dokumenty pasterskie św. Piusa X
E Supremi apostolatus — O odnowieniu wszystkiego w Chrystusie (4 X 1903)
O muzyce i śpiewie kościelnym [motu proprio] (22 XI 1903)
Ad Diem Illum Laetissimum — O Niepokalanym Poczęciu N.M.Panny (2 II 1904)
Iucunda Sane — O papieżu św. Grzegorzu Wielkim (12 III 1904)
Acerbo Nimis — O nauczaniu doktryny chrześcijańskiej (15 IV 1905)
Il Fermo Proposito — O Akcji Katolickiej we Włoszech (11 VI 1905)
Vehementer Nos — O rozdziale Państwa i Kościoła we Francji (11 II 1906)
Tribus Circiter — O mariawitach albo mistycznych kapłanach polskich (5 IV 1906)
Pieni L’Animo — O duchowieństwie włoskim (28 VII 1906)
Gravissimo Officii Munere — O francuskich bractwach pobożnych (10 VIII 1906)
Une Fois Encore — O rozdziale Kościoła i państwa (1 I 1907)
Praestantia Scripturae — O Piśmie św. przeciwko modernistom [motu proprio] (18 XI 1907)
Pascendi Dominici gregis — O doktrynie modernistów (8 IX 1907)
Lamentabili Sane — Syllabus błędów modernistów (3 VII 1907)
Haerent animo — O świętości kapłańskiej [ekshortacja] (4 VIII 1908)
Communium Rerum — O św. Anzelmie z Aosty (21 IV 1909)
Przysięga antymodernistyczna (1 IX 1910)
Editae Saepe — O św. Karolu Boromeuszu (26 V 1910)
Quam Singulari — O pierwszej Komunii św. [dekret Św. Kongregacji Dyscypliny Sakramentów] (8 VIII 1910)
Notre Charge apostolique — O błędach Sillonu [list apostolski] (25 VIII 1910)
Iamdudum — O prawie separacji małżeńskiej w Portugalii (24 V 1911)
Lacrimabili Statu — O Indianach Ameryki Południowej (7 VI 1912)
Singulari Quadam — O związkach zawodowych (24 IX 1912)
za: http://www.piusx.org.pl/sw-Pius-X/
Gdy przez śmierć kardynała Agostiniego zawakowała stolica arcybiskupia w Wenecji, Leon XIII, podniósłszy ks. biskupa Sarto do godności kardynalskiej, powierzył mu jednocześnie osierocone arcybiskupstwo
Przez długi wszakże czas patriarcha Sarto nie mógł otrzymać exequatur, ponieważ rząd włoski rościł pretensje do patronatu nad stolicą arcybiskupią. Zezwolenie w końcu nastąpiło wskutek osobistego a energicznego wystąpienia patriarchy do prezydenta ministrów Fr. Crispiego. To nasunęło niektórym myśl, że kardynał Sarto jest pojednawczego usposobienia względem rządu włoskiego. Wieści takie zmusiły go do sprostowania podawanych błędnych o nim uwag, a bardziej jeszcze zamanifestował swój pogląd na obowiązki katolików względem rządu włoskiego w liście pasterskim, skierowanym do diecezjan Mantui i Wenecji.
Jako dowód jego uległości rozporządzeniom papieskim, może nam służyć odezwa patriarchy do duchowieństwa, w której tak się wyraził: „Gdybym kiedykolwiek inny miał w tych rzeczach pogląd, niż Papież, idźcie nie za mną, ale za Papieżem“.
Kardynał Sarto, objąwszy w zarząd archidiecezję, okazał i tu swoją energię w sprawowaniu swych obowiązków. Brał też on żywy udział w publicznym życiu Wenecji i całej prowincji. Za jego inicjatywą i przywództwem utworzyła się tu liga, złożona z umiarkowanych i religijnych żywiołów, która wkrótce zyskała przeważny wpływ w radzie miasta i prowincji.
Pisma opowiadają liczne szczegóły, jak wielką popularność zdobył on sobie wśród ludności Wenecji.
Miarą czci była niespodziewana owacja, jaką zgotowano patriarsze przy odjeździe 24 lipca na konklawe. Niezliczony tłum ludu, jakby przeczuwając wybór ich pasterza na Głowę Kościoła katolickiego, towarzyszył swemu patriarsze do dworca kolejowego okazując mu serdeczne przywiązanie. Lud nie chciał nawet przypuszczać, aby ich ubóstwiany patriarcha nie miał być wybrany. W nim bowiem widział prawdziwego sługę Chrystusowego, skromnego, bogobojnego, dążącego ku niebu każdym czynem, patrzącego w niebo każdym spojrzeniem.
Nadzieje Wenecjan spełniły się: ich ukochany pasterz d. 4-go sierpnia został wybrany na Papieża.
W chwili, gdy głosy kardynałów się zwiększały i wybór jego stawał się widocznym, patriarcha zwrócił się do kardynała Ferrari z Mediolanu z zapewnieniem, iż tak wielkiej odpowiedzialności ze względu na trudne obecnie położenie Stolicy Apostolskiej na swoje barki nie przyjmie.
Na co kardynał Ferrari odpowiedział:
— Dla tych właśnie trudności Wasza Eminencja wybór powinien przyjąć. Chciałbyś wrócić, Eminencjo, do swojej Wenecji, ale jeśli to nastąpi, to będziesz miał wyrzuty, że ciężaru włożonego przez Boga nie przyjąłeś. Mówisz, że na tern stanowisku czeka Cię wielka odpowiedzialność, lecz będziesz miał większą jeszcze odpowiedzialność, gdy staniesz na sąd Boży, nie wypełniwszy swego obowiązku.
A gdy patriarcha odrzekł, że nawet i jego słabe zdrowie na to nie pozwala, arcybiskup Mediolanu dodał:
— Powtórzę ci, Eminencjo, słowa Kajfasza: Pożyteczne jest, aby jeden człowiek umarł za lud.
Na te słowa patriarcha już nic nie odpowiedział.
Po wyborze, gdy kardynał Oreglia zapytał go, jakie imię przybiera, kardynał Sarto przez pamięć na Piusa IX-go, którego cnót jest wielbicielem, odpowiedział, iż przybiera imię Piusa X-go.
Radość zaś z tego wyboru nie tylko jedni Wenecjanie odczuli, razem z nimi raduje się i weseli cały świat katolicki, który w tern nowe ma dowody Opatrzności Bożej, czuwającej nad Kościołem katolickim, dając mu tak gorliwego i pełnego ducha apostolskiego za Rządcę i Namiestnika Chrystusowego.
Dzień Koronacji Papieża, która się odbyła 9 sierpnia zgromadził tłumy wiernych do bazyliki św. Piotra.
Sto tysięcy osób złożyło dowody swej czci i przywiązania do Stolicy Piotrowej, zasyłając gorące modły, aby Bóg Swemu Namiestnikowi na ziemi dozwolił długo i szczęśliwie rządzić owczarnią Chrystusową.
Katolicy, radujmy się i weselmy, gdyż mamy Wodza, który nas bezpiecznie poprowadzi pośród burz gwałtownych i karmić nas będzie zdrową, a nieomylną nauką Chrystusa!
Dziękujmy Bogu, iż Jego nam dał!
Módlmy się przy objęciu przez Niego Stolicy Piotrowej.
Niech żyje Papież!
Przez długi wszakże czas patriarcha Sarto nie mógł otrzymać exequatur, ponieważ rząd włoski rościł pretensje do patronatu nad stolicą arcybiskupią. Zezwolenie w końcu nastąpiło wskutek osobistego a energicznego wystąpienia patriarchy do prezydenta ministrów Fr. Crispiego. To nasunęło niektórym myśl, że kardynał Sarto jest pojednawczego usposobienia względem rządu włoskiego. Wieści takie zmusiły go do sprostowania podawanych błędnych o nim uwag, a bardziej jeszcze zamanifestował swój pogląd na obowiązki katolików względem rządu włoskiego w liście pasterskim, skierowanym do diecezjan Mantui i Wenecji.
Jako dowód jego uległości rozporządzeniom papieskim, może nam służyć odezwa patriarchy do duchowieństwa, w której tak się wyraził: „Gdybym kiedykolwiek inny miał w tych rzeczach pogląd, niż Papież, idźcie nie za mną, ale za Papieżem“.
Kardynał Sarto, objąwszy w zarząd archidiecezję, okazał i tu swoją energię w sprawowaniu swych obowiązków. Brał też on żywy udział w publicznym życiu Wenecji i całej prowincji. Za jego inicjatywą i przywództwem utworzyła się tu liga, złożona z umiarkowanych i religijnych żywiołów, która wkrótce zyskała przeważny wpływ w radzie miasta i prowincji.
Pisma opowiadają liczne szczegóły, jak wielką popularność zdobył on sobie wśród ludności Wenecji.
Miarą czci była niespodziewana owacja, jaką zgotowano patriarsze przy odjeździe 24 lipca na konklawe. Niezliczony tłum ludu, jakby przeczuwając wybór ich pasterza na Głowę Kościoła katolickiego, towarzyszył swemu patriarsze do dworca kolejowego okazując mu serdeczne przywiązanie. Lud nie chciał nawet przypuszczać, aby ich ubóstwiany patriarcha nie miał być wybrany. W nim bowiem widział prawdziwego sługę Chrystusowego, skromnego, bogobojnego, dążącego ku niebu każdym czynem, patrzącego w niebo każdym spojrzeniem.
Nadzieje Wenecjan spełniły się: ich ukochany pasterz d. 4-go sierpnia został wybrany na Papieża.
W chwili, gdy głosy kardynałów się zwiększały i wybór jego stawał się widocznym, patriarcha zwrócił się do kardynała Ferrari z Mediolanu z zapewnieniem, iż tak wielkiej odpowiedzialności ze względu na trudne obecnie położenie Stolicy Apostolskiej na swoje barki nie przyjmie.
Na co kardynał Ferrari odpowiedział:
— Dla tych właśnie trudności Wasza Eminencja wybór powinien przyjąć. Chciałbyś wrócić, Eminencjo, do swojej Wenecji, ale jeśli to nastąpi, to będziesz miał wyrzuty, że ciężaru włożonego przez Boga nie przyjąłeś. Mówisz, że na tern stanowisku czeka Cię wielka odpowiedzialność, lecz będziesz miał większą jeszcze odpowiedzialność, gdy staniesz na sąd Boży, nie wypełniwszy swego obowiązku.
A gdy patriarcha odrzekł, że nawet i jego słabe zdrowie na to nie pozwala, arcybiskup Mediolanu dodał:
— Powtórzę ci, Eminencjo, słowa Kajfasza: Pożyteczne jest, aby jeden człowiek umarł za lud.
Na te słowa patriarcha już nic nie odpowiedział.
Po wyborze, gdy kardynał Oreglia zapytał go, jakie imię przybiera, kardynał Sarto przez pamięć na Piusa IX-go, którego cnót jest wielbicielem, odpowiedział, iż przybiera imię Piusa X-go.
Radość zaś z tego wyboru nie tylko jedni Wenecjanie odczuli, razem z nimi raduje się i weseli cały świat katolicki, który w tern nowe ma dowody Opatrzności Bożej, czuwającej nad Kościołem katolickim, dając mu tak gorliwego i pełnego ducha apostolskiego za Rządcę i Namiestnika Chrystusowego.
Dzień Koronacji Papieża, która się odbyła 9 sierpnia zgromadził tłumy wiernych do bazyliki św. Piotra.
Sto tysięcy osób złożyło dowody swej czci i przywiązania do Stolicy Piotrowej, zasyłając gorące modły, aby Bóg Swemu Namiestnikowi na ziemi dozwolił długo i szczęśliwie rządzić owczarnią Chrystusową.
Katolicy, radujmy się i weselmy, gdyż mamy Wodza, który nas bezpiecznie poprowadzi pośród burz gwałtownych i karmić nas będzie zdrową, a nieomylną nauką Chrystusa!
Dziękujmy Bogu, iż Jego nam dał!
Módlmy się przy objęciu przez Niego Stolicy Piotrowej.
Niech żyje Papież!
za: http://piusx.pl/ksiazka-z-1903/
| Introitus Ps 88:20-22 Extuli electum de populo, oleo sancto meo unxi eum: ut manus mea sit semper cum eo, et bracchium meum confirm et eum. Ps. 88:2 Gratias Domini in seternum cantabo: per omnes generationes annuntiabo fidelitatem tuam ore meo. V. Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto. R. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, et in saecula saeculórum. Amen Extuli electum de populo, oleo sancto meo unxi eum: ut manus mea sit semper cum eo, et bracchium meum confirm et eum. |
1
IntroitPs 88:20-22 Wyniosłem wybrańca z ludu, namaściłem go świętym olejem moim, by moja ręka zawsze z nim była, i ramię moje go umacniało. Ps 88:2 Na wieki będę opiewał łaski Pana, ustami mymi będę zwiastował Twą wierność przez wszystkie pokolenia. V. Chwała Ojcu, i Synowi i Duchowi Świętemu. R. Jak była na początku, teraz i zawsze i na wieki wieków. Amen. Wyniosłem wybrańca z ludu, namaściłem go świętym olejem moim, by moja ręka zawsze z nim była, i ramię moje go umacniało. |
| Gloria | Gloria |
|
Oratio Orémus. Deus, qui ad tuéndam cathólicam fidem, et univérsa in Christo instauránda sanctum Pium, Summum Pontíficem, cælésti sapiéntia et apostólica fortitúdine replevísti: concéde propítius; ut, ejus institúta et exémpla sectántes, praemia consequámur ætérna. Per eundem Dominum nostrum Jesum Christum filium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti, Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen. |
3
KolektaMódlmy się. Tekst kolekty nawiązuje do dewizy św. Piusa X: «Odnowić wszystko w Chrystusie». Boże, który dla obrony wiary katolickiej i odnowienia wszystkiego w Chrystusie napełniłeś świętego Piusa, Papieża, niebieską mądrością i apostolską mocą, spraw łaskawie, abyśmy idąc za jego wskazaniami i przykładem osiągnęli wieczną nagrodę. Przez tegoż Pana naszego Jezusa Chrystusa, Syna Twojego, który z Tobą żyje i króluje w jedności tegoż Ducha Świętego Bóg przez wszystkie wieki wieków. R. Amen. |
|
Lectio Lectio prima Sancti Pauli apostoli ad Thessalonicesnses 1 Thess 2:2-8 Fratres: Fiduciam habuimus in Deo nostro, loqui ad vos Evangelium Dei in multa sollicitudine. Exhortatio enim nostra non de errore, neque de immunditia, neque in dolo, sed sicut probati sumus a Deo ut crederetur nobis Evangelium: ita loquimur non quasi hominibus placentes, sed Deo, qui probat corda nostra. Neque enim aliquando fuimus in sermone adulationis, sicut scitis: neque in occasione avaritiae: Deus testis est: nec quaerentes ab hominibus gloriam, neque a vobis, neque ab aliis. Cum possemus vobis oneri esse ut Christi apostoli: sed facti sumus parvuli in medio vestrum, tamquam si nutrix foveat filios suos. Ita desiderantes vos, cupide volebamus tradere vobis non solum Evangelium Dei, sed etiam animas nostras: quoniam carissimi nobis facti estis. R. Deo gratias. |
4
LekcjaCzytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan. 1 Tes 2:2-8 Bracia: Zaufawszy Bogu naszemu głosiliśmy wam Ewangelię z wielką troskliwością. A upominanie nasze nie wypływało z błędu, nieczystej pobudki albo podstępu, lecz jako byliśmy przez Boga uznani za godnych, aby nam zwierzona była Ewangelia, tak też i przepowiadamy, aby się nie ludziom podobać, ale Bogu, który bada serca nasze. Nigdy bowiem nie mówiliśmy słowami pochlebnymi, jako wiecie, aniśmy też powodowali się chciwością, jak tego świadkiem jest Bóg. Nie szukaliśmy również chwały u ludzi, ani u was, ani u innych. I mogąc, jako apostołowie, być wam ciężarem, staliśmy się raczej maluczkimi pośród was, jako żywicielka tuląca dzieci swoje. Tak was umiłowaliśmy, że pragnęliśmy gorąco dać wam nie tylko Ewangelię Bożą, ale oddać nawet i życie nasze, bo staliście się dla nas najdroższymi. Wszak pamiętacie, bracia, pracę naszą i trud. R. Bogu dzięki. |
|
Graduale Ps 39:10-11 Annuntiavi justitiam tuam in coetu magno; ecce labia mea non cohibui: Domine, tu nosti. V. Justitiam tuam non abscondi in corde meo; fidelitatem tuam et auxilium tuum narravi. Alleluia, alleluia. Ps 22:5-6 Paras mihi mensam, inungis oleo caput meum, calix meus uberrimus est. Alleluia. |
5
GraduałPs 39:10-11 Twą sprawiedliwość głosiłem w wielkim zgromadzeniu, oto nie powściągałem warg moich, Ty wiesz, o Panie. V. Sprawiedliwości Twojej w mym sercu nie skryłem; wyjawiłem Twą wierność i Twoją pomoc. Alleluia, alleluia. Ps 22:5-6 Stół dla mnie zastawiasz, olejkiem mi głowę namaszczasz; mój kielich jest przeobfity. Alleluja. |
|
Evangelium Sequentia Sancti evangelii secundum Joannem R. Gloria tibi, Domine! Joannes 21:15-17 In illo tempore, dicit Jesus Simoni Petro: Simon Joannis, diligis me plus his? Dicit ei: Etiam Domine, tu scis quia amo te. Dicit ei: Pasce agnos meos. Dicit ei iterum: Simon Joannis, diligis me? Ait illi: Etiam Domine, tu scis quia amo te. Dicit ei: Pasce agnos meos. Dicit ei tertio: Simon Joannis, amas me? Contristatus est Petrus, quia dixit ei tertio: Amas me? et dixit ei: Domine, tu omnia nosti, tu scis quia amo te. Dixit ei: Pasce oves meas. R. Laus tibi, Christe! S. Per Evangelica dicta, deleantur nostra delicta. |
6
EwangeliaCiąg dalszy ✠ Ewangelii świętej według Jana. R. Chwała Tobie Panie. J 21:15-17 Onego czasu: Rzekł Jezus do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana! Miłujesz mnie więcej niż ci?» Rzecze mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię miłuję». Rzecze mu «Paś baranki moje». Rzecze mu powtórnie: «Szymonie, synu Jana, miłujesz mnie?» Mówi Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię miłuję». Rzecze mu: «Paś baranki moje». Rzecze mu po raz trzeci: «Szymonie, synu Jana, miłujesz mnie?» Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci rzekł: Miłujesz mnie? i powiedział do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię miłuję». Rzecze mu: «Paś owce moje». R. Chwała Tobie, Chryste. S. Niech słowa Ewangelii zgładzą nasze grzechy. |
| Credo | Credo |
|
Offertorium Ps 33:12 Venite, filii; audite me: timorem Domini docebo vos. |
8
OfiarowaniePs 33:12 Pójdźcie, synowie, słuchajcie mnie: nauczę was Pańskiej bojaźni. |
|
Secreta Oblationibus nostris, quǽsumus, Domine, benigne susceptis, da nobis, ut haec divina mysteria, sancto Pio Summo Pontifice intercedente, sinceris tractemus obsequiis et fideli mente sumamus. Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen. |
9
SecretaPrzyjąwszy łaskawie nasze ofiary, daj nam, prosimy Cię, Panie, abyśmy za wstawiennictwem św. Piusa, Papieża, sprawowali te boskie misteria ze szczerą uległością, i wiernym sercem przyjmowali. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, Syna Twojego, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego Bóg przez wszystkie wieki wieków. R. Amen. |
|
Prefatio Communis Vere dignum et justum est, æquum et salutáre, nos tibi semper et ubíque grátias agere: Dómine sancte, Pater omnípotens, ætérne Deus: per Christum, Dóminum nostrum. Per quem majestátem tuam laudant Angeli, adórant Dominatiónes, tremunt Potestátes. Coeli coelorúmque Virtútes ac beáta Séraphim sócia exsultatióne concélebrant. Cum quibus et nostras voces ut admitti jubeas, deprecámur, súpplici confessione dicéntes: |
10
PrefacjaPrefacja zwykła Zaprawdę godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali dziękczynienie, Panie, Ojcze Święty, wszechmogący, wieczny Boże, przez Chrystusa, Pana naszego. Przez Niego Twój majestat chwalą Aniołowie, uwielbiają Państwa, z lękiem czczą Potęgi, Niebiosa i Moce niebios oraz błogosławieni Serafini we wspólnej wysławiają radości. Z nimi to, prosimy, dozwól i naszym głosom wołać w pokornym uwielbieniu: |
| Communicántes, et memóriam venerántes, in primis gloriósæ semper Vírginis Maríæ, Genetrícis Dei et Dómini nostri Jesu Christi: sed | Zjednoczeni w Świętych Obcowaniu, ze czcią wspominamy najpierw chwalebną zawsze Dziewicę Maryję, Matkę Boga i Pana naszego Jezusa Chrystusa: |
|
Communio Joannes 6:56-57 Caro enim mea vere est cibus: et sanguis meus, vere est potus; qui manducat meam carnem et bibit meum sanguinem, in me manet, et ego in illo. |
13
KomuniaJ 6:56-57 Ciało moje prawdziwie jest pokarmem, a Krew moja prawdziwie jest napojem. Kto pożywa moje Ciało i pije moją Krew, we mnie mieszka, a ja w nim. |
|
Postcommunio Orémus. Mensae caelestis virtute refecti, quǽsumus, Domine Deus noster: ut, interveniente sancto Pio Summo Pontifice; fortes efficiamur in fide, et in tua simus caritate Concordes Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen. |
14
PokomuniaMódlmy się. Pokrzepieni mocą uczty niebieskiej prosimy Cię, Panie Boże nasz, abyśmy za wstawiennictwem świętego Piusa, Papieża, stali się mocni w wierze i zgodni byli w Twojej miłości. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, Syna Twojego, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego Bóg przez wszystkie wieki wieków. R. Amen. |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz