3. sierpnia AD MMXVIII - Znalezienie Zwłok św. Szczepana Pierwszego Męczennika

De Inventione S. Stephani Protomartyris ~ SemiduplexTempora: Feria sexta infra Hebdomadam X post Octavam Pentecostes I. Augusti

Znalezienie zwłok św. Szczepana, pierwszego Męczennika


   Izraelici po ukrzyżowaniu Syna Bożego złość swą skierowali przeciwko wiernym Jego wyznawcom. Jako pierwszego męczennika ukamienowali świętego Szczepana dyakona. Kilku bogobojnych mężów nieustraszonemu wyznawcy Chrystusowemu w wielkim smutku i z czcią głęboką sprawiło pogrzeb uczciwy. Najzacniejszym z nich był Gamaliel, dawniejszy nauczyciel świętego Pawła, a później uczeń apostolski; zarządził on, by chrześcijanie ciało świętego Szczepana w nocy z miejsca, gdzie spoczywało, zabrali, a przenieśli na jego majątek Kafargamala, kilka mil od Jerozolimy. Miejscowość ta poszła jednakże z czasem w zapomnienie. Chrześcijanie bowiem, prześladowani okrutnie w kraju żydowskim, przez długie lata znosili nie tylko srogą poniewierkę, ale nieraz nawet Ziemię świętą opuszczać musieli. Spodobało się atoli nareszcie Panu Najwyższemu za czasów cesarza Honoryusza wskazać przez objawienie grób, w którym spoczywały zwłoki świętego męczennika.
   Mniej więcej trzy mile od Jerozolimy, tak brzmi podanie, leżała osada, nazwiskiem Kafargamala. Mieszkał tam pobożny kapłan Lucyan. Pewnej nocy - był to piątek dnia 3 grudnia w roku 415, kiedy świątobliwy sługa Boży zwyczajem swoim spał w zakrystii przy chrzcielnicy, by strzec szat i naczyń kościelnych, ukazał mu się piękny, przystojny starzec z długą białą brodą, w białej, złotymi krzyżami ozdobionej szacie i z laską złotą w ręku.
Uderzył go tąż laską, wołając go trzykroć po imieniu. Wyjawiwszy, że jest owym Gamalielem, który pogrzebał świętego Szczepana, kazał mu podążyć do Jerozolimy i poprosić biskupa Jana, ażeby przybył i otworzył grób, w którym złożono kiedyś ciało jego i świętego męczennika. Z obawy, że postać starca może tylko jest sennem widzeniem lub zgoła ułudą złego ducha, Lucyan nie doniósł biskupowi o swojem objawieniu; prosił natomiast Pana Boga, by w miłosierdziu Swojem raczył dopuścić do powtórnego widzenia, jeśli pierwszą razą nie zwiodły go puste marzenia senne. Po ośmiu dniach ukazał się w rzeczy samej Gamaliel ponownie i powtórzył raz jeszcze wszystko, co przedtem był oznajmił. Lucyan podobno i tym razem go nie usłuchał; by się tem mocniej upewnić o prawdziwości objawienia, dalsze ośm dni trawił na modlitwie i postach. I otóż zjawia się Gamaliel po raz trzeci, lecz już z wyrazem twarzy poważnym i surowym, karci go, iż nie wierzył jego słowom i nakazuje, by bezwłocznie uwiadomił biskupa. Pan Bóg postanowił bowiem, tak mówił, za przyczyną świętego Szczepana i innych Świętych udzielać wiernym licznych łask i dobrodziejstw; nie godzi się przeto odsuwać ich dłużej od krynicy miłosierdzia Bożego.
   Po tem objawieniu niepodobna już było wątpić o prawdziwości widzenia. Udał się zatem Lucyan do Jerozolimy, aby opowiedzieć biskupowi świętemu, co we śnie słyszał. Uradował się niezmiernie pasterz cnotliwy. Zwołał kapłanów i sąsiednich biskupów; w otoczeniu licznego zastępu chrześcijan podążył do miejsca wskazanego. Jakoż znaleziono niebawem ku ogólnej radości cztery trumny zakopane, na których widniały imiona Świętych: świętego Szczepana, świętego Nikodema, świętego Gamaliela i świętego Abibona, jego syna. Kiedy z czcią głęboką trumny otworzono, rozeszła się woń tak miła, jakoby od wonnych kwiatów. Przeszło siedemdziesiąt ludzi, chorych po części, a po części nawiedzonych przez złego ducha, po dotknięciu zwłok świętych, zwłaszcza ciała świętego Szczepana, pozbyło się natychmiast swych bólów i cierpień. Szczątki śmiertelne wielkiego męczennika przeniesiono z ogromną okazałością do Jerozolimy i wystawiono w największym i najdawniejszym kościele na Syonie. Później za czasów Teodozyusza Młodszego przewieziono je do Konstantynopola, a stąd do Rzymu za rządów papieża Pelagiusza I.
   Wieść o tak cudownem odnalezieniu zwłok pierwszego świętego męczennika oraz o cudach przy tem dokonanych rozeszła się po całem chrześcijaństwie. Heretycy, zaczepiający podówczas Kościół Chrystusowy, zostali przez to wielce zawstydzeni, prawowiernych zaś chrześcijan cuda te utwierdziły w wierze prawdziwej i zapaliły do czci świętego Szczepana. Nadchodziły prośby z licznych miejscowości choćby o jakąś cząstkę jego relikwii; wiele miast uzyskało je ku największemu pożytkowi mieszkańców. Jednym posłano trochę ziemi, w której spoczywało ciało męczennika, innym płótna, któremi dotknięto jego trumny; pobożne użycie i cześć tych przedmiotów wywoływały też same zdumiewające cuda, jak samo święte ciało. Świadka nader godnego zaufania mamy tu w osobie świętego Augustyna, który żył w czasie odnalezienia zwłok świętych. Opowiada on jako świadek naoczny w pierwszej księdze o Mieście Bożem wiele znacznych cudów, jakie działy się po części w mieście Hippo, gdzie Augustyn święty był biskupem, po części w sąsiednich miastach i krajach przy szczątkach po pierwszym świętym męczenniku.
   Pewna niewiasta pozbawiona wzroku natychmiast wyzdrowiała, skoro przyłożono do jej oczu kwiaty, którymi na jej życzenie dotknięto świętych relikwii męczennika. Biskup Lucillus po pobożnem dotknięciu tychże relikwii uleczony został z wrzodu niebezpiecznego. Pewien kapłan, imieniem Eucheryusz, wrócił na powrót do życia, gdy na martwe jego ciało włożono szatę, która leżała na zwłokach świętego Szczepana. U dwóch na gościec chorych mężczyzn ustały przy świętych zwłokach dolegliwe cierpienia. Pewnego chłopczyka przejechał wóz tak nieszczęśliwie, że umarł; przy relikwiach nie tylko życie weń wróciło, ale i członki utraconą otrzymały władzę. Wróciła do życia pewna zakonnica, gdy położono na nią suknię, którą dotknięto przedtem zwłok świętych. Z tym samym skutkiem Eleuzyn położył zmarłe swe dziecię na miejsce, gdzie leżały relikwie świętego Szczepana. Marcyalowi, zatwardziałemu żydowi, włożył spowinowacony z nim chrześcijanin pod głowę kilka kwiatów, zabranych z ołtarza z świętemi relikwiami, a dnia następnego prosił żyd o chrzest święty. Wielki ojciec Kościoła opowiada jeszcze o wielu innych cudach, a zamyka opis ten następującą uwagą: "Chcąc opisać choćby tylko cudy uzdrowienia, dokonane za przyczyną chwalebnego świętego Szczepana, musiałbym pisać wiele ksiąg, a mimo to wszystkich cudów bym nie zebrał." Pamięci znalezienia zwłok świętego Szczepana poświęcono dzień 3 sierpnia.


   Nauka


   Liczne cuda, jakie Bóg działał przy zwłokach świętego Szczepana, dowodzą jasno, że cześć świętych relikwii jest dozwolona, Bogu miła i zbawienna. Relikwiami nazywamy szczątki pozostałe przede wszystkiem z ciała, np. kości Świętych. Innowiercy szydzą z takiej czci relikwii, zowiąc ją bałwochwalstwem. Aleć już pierwsi chrześcijanie budowali na grobach Świętych swe ołtarze; wiedzieli chyba od apostołów, co dobrą i chrześcijańską jest rzeczą. Jak miłemi są Bogu ciała Świętych, dowodem jest częste doświadczenie, że gdy innych ludzi ciała w proch się obracają, ciała właśnie Świętych przez całe wieki się nie psują. Bóg to sprawia, Bóg tak czci Swoich Świętych; czyż tedy nie słuszna, żebyśmy w czci i uszanowaniu mieli święte relikwie? Wszakże ciała Świętych były niegdyś żywą świątynią Boga. Już w chrzcie świętym sam Duch Święty ciało uświęcił, a ileż razy w Komunii świętej uświęcenie to się powtarzało! Ciało było także narzędziem Ducha Świętego. Ileż dobrego te ręce zdziałały! Ile pociechy płynęło z tych ust! Jak niestrudzenie biegały te nogi za biednymi grzesznikami! Jak surowo umartwiali swe ciało wszyscy Święci Pańscy postem i pokutą! Czy to wszystko na próżno? Dusza już dawno uzyskała nagrodę w niebie. Lecz i ciało, spoczywające teraz w grobie, zmartwychwstanie kiedyś w chwalebnem przemienieniu, połączy się znowu z duszą, a w niebie u stóp tronu Boga na wieki błyszczeć będzie jako słońce! I któżby śmiał więc powiedzieć, że za wiele czci oddajemy szczątkom ciał po Świętych Pańskich? Wszakże Bóg daleko więcej je kiedyś uczci! Nie zapominaj przecież nigdy, że i twoje ciało przeznaczone jest do wiecznej chwały, że kiedyś zmartwychwstanie, a już tutaj na ziemi jest świątynią Bożą. Nie znieważaj przeto nigdy ciała swego, mianowicie grzechami niewstydliwemi. Proszę was tedy bracia, mówi św. Paweł, przez miłosierdzie Boże, abyście wydawali ciała wasze ofiarą żywą, świętą, przyjemną Bogu, rozumną służbą waszą (Rzym. 12. I.).

za: http://glostradycji.blogspot.com/2015/08/znalezienie-zwok-sw-szczepana.html

Introitus Ps 118:23; 118:86; 118:23 Sedérunt príncipes, et advérsum me loquebántur: et iníqui persecúti sunt me: ádjuva me, Dómine, Deus meus, quia servus tuus exercebátur in tuis justificatiónibus. Ps 118:1 Beati immaculáti in via, qui ámbulant in lege Dómini, V. Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto. R. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, et in saecula saeculórum. Amen Sedérunt príncipes, et advérsum me loquebántur: et iníqui persecúti sunt me: ádjuva me, Dómine, Deus meus, quia servus tuus exercebátur in tuis justificatiónibus.

Gloria

Top  Next Oratio Orémus. Da nobis, quǽsumus, Dómine, imitári quod cólimus: ut discámus et inimícos dilígere; quia ejus inventiónem celebrámus, qui novit étiam pro persecutóribus exoráre Dóminum nostrum Jesum Christum, Fílium tuum: Qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus per omnia saecula saeculorum. R. Amen. Orémus. ad poscenda suffragia Sanctorum A cunctis nos, quæsumus, Dómine, mentis et córporis defénde perículis: et, intercedénte beáta et gloriósa semper Vírgine Dei Genetríce María, cum beáto Joseph, beátis Apóstolis tuis Petro et Paulo, atque beáto N. et ómnibus Sanctis, salútem nobis tríbue benígnus et pacem; ut, destrúctis adversitátibus et erróribus univérsis, Ecclesia tua secúra tibi sérviat libertáte. Pro papa Deus, ómnium fidélium pastor et rector, fámulum tuum Francíscum, quem pastórem Ecclésiæ tuæ præésse voluísti, propítius réspice: da ei, quæsumus, verbo et exémplo, quibus præest, profícere; ut ad vitam, una cum grege sibi crédito, pervéniat sempitérnam. Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen.

Top  Next Lectio Léctio Actuum Apostolórum Act 6:8-10; 7:54-59 In diebus illis: Stéphanus plenus grátia et fortitúdine, faciébat prodígia et signa magna in pópulo. Surrexérunt autem quidam de synagóga, quæ appellátur Libertinórum, et Cyrenénsium, et Alexandrinórum, et eórum, qui erant a Cilícia et Asia, disputántes cum Stéphano: et non póterant resístere sapiéntiæ et Spirítui, qui loquebátur. Audiéntes autem hæc, dissecabántur córdibus suis, et stridébant déntibus in eum. Cum autem esset Stéphanus plenus Spíritu Sancto, inténdens in coelum, vidit glóriam Dei, et Jesum stantem a dextris Dei. Et ait: Ecce, vídeo coelos apértos, et Fílium hóminis stantem a dextris Dei. Exclamántes autem voce magna continuérunt aures suas, et ímpetum fecerunt unanímiter in eum. Et ejiciéntes eum extra civitatem, lapidábant: et testes deposuérunt vestiménta sua secus pedes adolescéntis, qui vocabátur Saulus. Et lapidábant Stéphanum invocántem et dicéntem: Dómine Jesu, súscipe spíritum meum. Pósitis autem génibus, clamávit voce magna, dicens: Dómine, ne státuas illis hoc peccátum. Et cum hoc dixísset, obdormívit in Dómino. R. Deo gratias.

Top  Next Graduale Ps 118:23; 118:86 Sedérunt príncipes, et advérsum me loquebántur: et iníqui persecúti sunt me. Ps 6:5  Adjúva me, Dómine, Deus meus: salvum me fac propter misericórdiam tuam. Allelúja, allelúja. Act 7:55. V. Vídeo cœlos apértos, et Jesum stantem a dextris virtútis Dei. Allelúja.

Top  Next Evangelium Sequéntia ✠ sancti Evangélii secundum Matthǽum R. Gloria tibi, Domine! Matt 23:34-39 In illo témpore: Dicébat Jesus scribis et pharisǽis: Ecce, ego mitto ad vos prophétas, et sapiéntes, et scribas, et ex illis occidétis et crucifigétis, et ex eis flagellábitis in synagógis vestris, et persequémini de civitáte in civitátem: ut véniat super vos omnis sanguis justus, qui effúsus est super terram, a sánguine Abel justi usque ad sánguinem Zacharíæ, filii Barachíæ, quem occidístis inter templum et altáre. Amen, dico vobis, vénient hæc ómnia super generatiónem istam. Jerúsalem, Jerúsalem, quæ occídis prophétas, et lápidas eos, qui ad te missi sunt, quóies vólui congregáre fílios tuos, quemádmodum gallína cóngregat pullos suos sub alas, et noluísti? Ecce, relinquétur vobis domus vestra desérta. Dico enim vobis, non me vidébitis ámodo, donec dicátis: Benedíctus, qui venit in nómine Dómini. R. Laus tibi, Christe! S. Per Evangelica dicta, deleantur nostra delicta.

Credo

Top  Next Offertorium Act 6:5; 7:59 Elegérunt Apóstoli Stéphanum Levítam, plenum fide et Spíritu Sancto: quem lapidavérunt Judaei orántem, et dicéntem: Dómine Jesu, áccipe spíritum meum, allelúja.

Top  Next Secreta Súscipe, Dómine, múnera pro tuórum commemoratióne Sanctórum: ut, sicut illos pássio gloriósos effécit; ita nos devótio reddat innócuos. Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen. ad poscenda suffragia Sanctorum Exáudi nos, Deus, salutáris noster: ut, per hujus sacraménti virtútem, a cunctis nos mentis et córporis hóstibus tueáris; grátiam tríbuens in præsénti, et glóriam in futuro. Pro papa Oblátis, quaeumus, Dómine, placáre munéribus: et fámulum tuum Francíscum, quem pastórem Ecclésiæ tuæ præésse voluísti, assídua protectióne gubérna. Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen.

Top  Next Prefatio Communis Vere dignum et justum est, æquum et salutáre, nos tibi semper et ubíque grátias agere: Dómine sancte, Pater omnípotens, ætérne Deus: per Christum, Dóminum nostrum. Per quem majestátem tuam laudant Angeli, adórant Dominatiónes, tremunt Potestátes. Coeli coelorúmque Virtútes ac beáta Séraphim sócia exsultatióne concélebrant. Cum quibus et nostras voces ut admitti jubeas, deprecámur, súpplici confessione dicéntes:

Communicántes, et memóriam venerántes, in primis gloriósæ semper Vírginis Maríæ, Genetrícis Dei et Dómini nostri Jesu Christi: sed

Top  Next Communio Act 7:55; 7:58; 7:59 Vídeo cœlos apértos, et Jesum stantem a dextris virtútis Dei: Dómine Jesu, accipe spíritum meum, et ne státuas illis hoc peccátum.

Top  Next Postcommunio Orémus. Auxiliéntur nobis, Dómine, sumpta mystéria: et, intercedénte beáto Stéphano Mártyre tuo, sempitérna protectióne confírment. Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen. Orémus. ad poscenda suffragia Sanctorum Mundet et múniat nos, quæsumus, Dómine, divíni sacraménti munus oblátum: et, intercedénte beáta Vírgine Dei Genetríce María, cum beáto Joseph, beátis Apóstolis tuis Petro et Paulo, atque beáto N. et ómnibus Sanctis; a cunctis nos reddat et perversitátibus expiátos, et adversitátibus expedítos. Pro papa Hæc nos, quæsumus, Dómine, divíni sacraménti percéptio prótegat: et fámulum tuum Francíscum, quem pastórem Ecclésiæ tuæ præésse voluísti; una cum commísso sibi grege, salvet semper et múniat. Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen.

Żywot świętego Eugeniusza, Biskupa i Męczennika.

(Żył około roku Pańskiego 485).

Król Wandalski, Genzeryk, srodze prześladował Kościół Boży w Afryce. Po śmierci jego nastąpił syn jego, Hunneryk, który na początku łaskawość katolikom okazywał, natomiast jad swój na heretyków Manichejczyków obrócił, wielce namnożonych z heretyctwa aryańskiego, do którego się tenże Hunneryk przyznawał. W stolicy kraju, w Kartaginie, przez lat dwadzieścia cztery dla okrucieństwa aryańskiego nie było Biskupa. Hunneryk pozwolił wreszcie obrać Biskupa, i obrano Eugeniusza, męża wielkiej świętobliwości i nauki. Dla świętych postępków swoich miał wielką cześć u wszystkich, nawet i u Wandalów. Czynił dziwnie wielkie jałmużny, choć żadnych dochodów kościelnych nie miał. Pokora jego, miłość bliźnich i łaskawość były niewypowiedziane. Biskupi aryańscy oskarżali go u króla swego i wkońcu wymogli na nim, że takie wydał prawo, aby Eugeniusz sam na stolicy swojej Biskupiej nie siadał, ani sam kazania do ludzi nie czynił, a nadto, by osoby w ubiorze Wandalskim z kościoła swego wyganiał. Odpowiedział mu na to Eugeniusz: Dom Boży jest wszystkim otwarty, nie godzi się nikogo wyganiać, a zwłaszcza, iż wiele katolików ubiór Wandalski nosi. Kazał tedy król u drzwi kościelnych ustawić żołnierzy, którzy każdemu wchodzącemu w ubiorze Wandalskim żelaznemi obcęgami włosy z głowy wraz ze skórą wyrywali. Nadto do innego jeszcze udał się król okrucieństwa: katolikom bowiem na jego dworze będącym odebrał dochody i urzędy, a drugich na ciężkie niewolnicze roboty posyłał. Gdy jednak wszyscy na te męczarnie szli z radością, udał się ów król-tyran do innego okrucieństwa. Kazał bowiem obwołać, iż nikogo nie chce mieć w przybocznej gwardyi i na swym dworze, jak tylko aryanina. Biskupów, kapłanów, dyakonów i wiernych posyłał na wygnanie do pustych miejsc, gdzie ich trudzono ciężkiemi robotami, chleb im tylko jęczmienny dając na pożywienie. Następnie zawezwał Biskupów na dysputę z biskupami aryańskimi. Przyszedł dzień naznaczony: zjechało się wiele Biskupów katolickich, ale ich król z odzienia złupić i wypchnąć za mury miasta kazał, wszystkie kościoły katolickie pozamykał, majętność Biskupów swym ministrom przysądził, po całym kraju rozesłał katów, aby jednegoż czasu katolików męczono i na aryańską wiarę niewolono. Wiele się stąd działo męczeństwa i morderczych okrucieństw. Przy tej sposobności nie godzi się też opuścić postępku dyakona Murytty, już w leciech będącego, który niedawno przedtem wziął był za syna, jako ojciec chrzestny, niejakiego Elpidyfora. Tenże przystawszy następnie do aryanów, zaparł się chrztu i Trójcy świętej i był nad innych okrutniejszy, postawiony od króla egzekutorem na katolików. Murytta, gdy go już wiązać poczęto, wyrwał z zanadrza chustkę tajemnie chowaną, w której Elpidyfora ze chrztu podniósł, i taką mową żałosną dziwnie lud wszystek rozrzewnił: To jest, Elpidyforze, owa suknia, znak niewinności, w której ja, ojciec twój duchowny, ciebie przyjąłem. Gdzie jest wiara twoja i wyznanie Trójcy świętej, któreś na chrzcie uczynił? Co rzeczesz na on dzień, gdy cię spytają, gdzie twoja suknia godowa? Wyzułeś się z błogosławieństwa, a oblókłeś przekleństwo kacerskie. Tę szatę na potępienie twoje ukazuję, i oświadczam się przed Bogiem i przed ludźmi, żem cię upominał, że nie jestem uczestnikiem grzechu i zguby twojej. — Słysząc to ludzie płakali.

Nauka moralna. Eugeniusz święty, Biskup, posłany był pod strażą jednego srogiego aryanina na głęboką pustynię. Tam święty Biskup opłakując niepokoje i ucisk Kościoła, paraliżem rażony został. Chcąc go ów aryanin domorzyć, ocet mocny mu pić kazał. Pił, ale jednak z łaski Bożej szkody na zdrowiu nie odniósł.
 Wiele jeszcze innych niewypowiedzianych okrucieństw ucierpiał Kościół Boży od tych aryańskich heretyków. Lecz Pan Bóg zmiłował się nad Oblubienicą Swoją i strącił wreszcie z państwa onego tyrana Hunneryka. Po siódmym bowiem roku jego panowania, robaki żywcem go roztoczyły, ciało z niego objadły i kości pogryzły, tak iż do pogrzebu tylko części ciała niesiono. A Kościół cierpliwością ukoronowany i krwią Męczenników posilony, wyniósł wiarę Chrystus, Król mocny — a uspokoił i dał zwycięstwo ten, który z Ojcem i Duchem świętym w jedności Trójcy świętej żyje i panuje na wieki wieków.

 Dużo jeszcze jest owiec, które nie należą do owczarni Chrystusowej. Są niemi najpierw poganie, którzy dotąd nie przyjęli Ewangelii Chrystusowej i dzielą się na dwie kategorye: jedni rządzą się prawem rozumu i nie czynią nic przeciwko rozumowi, ale takich jest mała liczba — drudzy są, którzy nie tylko wiary nie mają, ale czynią przeciw prawu naturalnemu i ci zbawieni być nie mogą. Módl się za pogan, aby ich Bóg miłosierny oświecił. Katolicy zostający w grzechu śmiertelnym, w nałogach grzechowych, chociaż są w owczarni, nie wracają do niej; inni są, którzy powracają do owczarni sprawiedliwych, ale znów z niej wychodzą, gdyż po uczynionej pokucie do dawnych grzechów się wracają. A ty czy jesteś w owczarni sprawiedliwych? czy nie wyszedłeś z niej kiedy? Udziel mi Panie łaski skutecznej i tym, którzy jeszcze nigdy przez grzech ciężki nie wyszli z owczarni sprawiedliwych, aby tak wytrwali aż do śmierci. „I one potrzeba, abym przywiódł.“ Potrzeba było, aby Chrystus dobrowolnie umarł. Potrzeba jest dla mnie, abym dobrowolnie dla Pana Boga cierpiał, abym Go nad wszystko miłował, abym się żadnego krzyża nie wymawiał, abym u stóp Ukrzyżowanego żył i umierał. Potrzeba, abym postanowień Bogu uczynionych dotrzymał. On dla potrzeby zbawienia twego umarł, a ty dla potrzeby swego zbawienia nic uczynić i cierpieć nie chcesz?

Modlitwa.

 Boże i Panie mój, któryś w nieskończonem miłosierdziu Swojem udzielił świętemu Eugeniuszowi Biskupowi, wytrwałości w zadawanych mu prześladowaniach, spraw miłościwie, abyśmy wsparci jego przykładem, zbawienia wiekuistego się doczekali. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, który z Bogiem Ojcem i z Duchem świętym żyje i króluje w Niebie i na ziemi, po wszystkie wieki wieków. Amen.

∗                    ∗ ∗

 Oprócz tego obchodzi Kościół święty pamiątkę następujących Świętych Pańskich, zamieszczonych w rzymskiem martyrologium:

 Dnia 3-go sierpnia w Jeruzalem znalezienie zwłok św. Męczennika Stefana i św. Gamaliela, Nikodema i Abibona; stało się to za objawieniem przez Kapłana Łucyana za panowania cesarza Honoryusza. — U Indyan nad granicą perską śmierć męczeńska św. Mnichów i innych Wiernych, zamęczonych na śmierć różnymi sposobami przez prześladowcę chrześcijan króla Abnera. — W Neapolu w Kampanii uroczystość świętego Asprena, Biskupa, uzdrowionego przez św. Piotra, Apostoła, a potem ochrzconego i wyświęconego na Biskupa. — W Autunie złożenie św. Eufroniusza, Biskupa i Wyznawcy. — W Anagni pamiątka św. Piotra, Biskupa. Jako mąż zakonny odznaczył się ścisłem wypełnianiem reguł, później jako Biskup czujnością pasterską. Zasnął spokojnie w Panu. — W Filippi w Macedonii uroczystość św. Lydyi, handlarki purpur, która po kazaniu św. Pawła, Apostoła, ze wszystkich najprzód przyjęła Wiarę świętą.

za: https://pl.wikisource.org/wiki/%C5%BBywot_%C5%9Bwi%C4%99tego_Eugeniusza,_Biskupa_i_M%C4%99czennika