29. czerwca AD MMXIX - Uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła

SS. Apostolorum Petri et Pauli ~ Duplex I. classis

EWANGELJA
zapisana u św. Mateusza w rozdz. XVI. w. 13-19.

W on czas, przyszedł Jezus w stronę Cezarji Filipowej, i pytał uczniów swoich, mówiąc: Kim mienią być ludzie Syna człowieczego? A oni rzekli: Jedni Janem Chrzcicielem, a drudzy Eljaszem, a inni Jeremiaszem, albo jednym z proroków. Rzekł im Jezus: A wy kim Mię być powiadacie? Odpowiadając Szymon Piotr, rzekł: Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego. A odpowiadając Jezus, rzekł mu: Błogosławionyś Szymonie Bariona, bo ciało i krew nie objawiła tobie, ale Ojciec Mój, który jest w niebiesiech. A ja tobie powiadam, iżeś Ty jest opoka, a na tej opoce zbuduję kościół mój, a bramy piekielne nie zwyciężą go. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego. A cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związano i w niebiesiech, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązano w niebiesiech.

OBJAŚNIENIA.

(1) W dziewięć mniej więcej miesięcy przed Męką swoja udał się P. Jezus z Betsaidy, gdzie był uzdrowił ślepego, w strony Cezarei Filipowej, położonej u stoku Libanu. Tam, jak opowiada Łukasz św., w samotności się modlił, co zwykle czynił, ilekroć zamierzał uczynić albo objawić co szczególnie ważnego. Złączywszy się znów z uczniami zapytał ich: Kimże mienią być ludzie Syna człowieczego?  P. Jezus stawia tu pytanie dla pouczenia Apostołów i nas o najdonioślejszej ze wszystkich prawd wiary naszej świętej. Odpowiadają uczniowie tak, jak słyszeli pomiędzy ludźmi, że jedni Go mieli za Jana Chrzciciela, o którym i Herod mniemał, że Jan, któregom ja ściął, ten wstał z martwych; inni za Eljasza, o którym wiedzieli z proroków, że nie umarł, ale ma się powtórnie ukazać na ziemi, a inni Jeremiaszem, albo jednym z proroków. Chociaż tedy P. Jezus od blizko trzech lat nauczał i cuda czynił, nie pojmowali ludzie, że P. Jezus jest więcej niż prorokiem, lub świętym, że jest samym Bogiem przedwiecznym, który dla nas i dla naszego zbawienia stał się człowiekiem. A jednak bez zrozumienia tej prawdy i bez przejęcia się nią, nie masz zbawienia.

(2) Zwraca się tedy P. Jezus do apostołów swoich i jakby chcąc okazać, jak bardzo ich wyróżnia nad ludzi, pyta: A wy kim Mię być powiadacie?Cóż wy, których obrałem na przyszłych nauczycieli, nie tylko jednego narodu żydowskiego, ale świata całego, – których nazwałem już nie sługami, ale przyjaciółmi Moimi, – cóż wy o mnie mówicie? Gorliwszy nad innych, pierwszy odzywa się św. Piotr i czyni swoje wyznanie wiary:  Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego! Otóż to samo jest ta nasza wiara, o której św. Jan Ewangelista mówi: Któż jest, co zwycięża świat, jedno który wierzy, iż Jezus jest Synem Bożym? Ten artykuł wiary jest podstawą nadziei naszej, bo jakże mógłby nam Pan Jezus dać czy odpuszczenie grzechów, czy też nagrodę za wierne zachowanie przykazań swoich, gdyby nie był Bogiem? Jakiejże pomocy moglibyśmy się od Niego spodziewać w licznych potrzebach duszy i ciała, gdyby był człowiekiem tylko, a nie Bogiem żywym i prawdziwym? Cóżby jeszcze znaczyła Matka Najświętsza, gdyby nie była Matką Jezusa, Boga żywego? Na tej wierze, że Jezus jest Bogiem wiekuistej chwały, opiera się miłość nasza ku Niemu, który pierwszy mię umiłował i wydał samego siebie za mię na krzyżu. Co Paweł św. mówi o Zmartwychwstaniu Pańskiem, to większem jeszcze prawem powiedzieć należy o Bóstwie Jego: Jeśli Chrystus nie jest Bogiem, próżne tedy jest przepowiadanie nasze, próżna jest i wiara wasza; znajdujemy się też fałszywymi świadkami Bożymi. Z wdzięcznością tedy za ten nieoceniony dar wiary świętej zwróćmy się do P. Jezusa utajonego w Przenajśw. Sakramencie i oddając Mu pokłon wyznawajmy Mu z Piotrem św.: Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego.

(3) Św. Piotr wierzył, a wierzył naprawdę, i całem życiem, a więcej jeszcze śmiercią męczeńską, dał niezbite dowody swojej wiary, nadziei i miłości ku Bogu naszemu ukrzyżowanemu. A my? Zastanów się, jakie Bogu, ludziom, samemu sobie dajesz dowody, że wierzysz naprawdę, iż Jezus jest Synem Bożym? Bogu należy się pierwsze miejsce w naszych myślach i zamysłach, w naszych sprawach i słowach naszych, bo On jest Panem naszym. Czy dbasz o przykazania i o wolę Jego i jak je zachowujesz? P. Bóg jest Sędzią naszym, w którego ręku jest życie i śmierć, nie tylko doczesna, ale i wieczna. Czy oglądasz się na Niego, czy dbasz o to, co On o tobie myśli, przynajmniej tyle, co dbasz o to, co ludzie o tobie myślą i mówią? Porachujże się z sumieniem swojem, a wspomnij co mówi P. Jezus: Prawdziwi chwalcy będą chwalić Ojca w duchu i prawdzie; bo i Ojciec takowych szuka.

(4) Potwierdza i chwali P. Jezus wyznanie wiary św. Piotra: Błogosławionyś jest Szymonie Bariona, bo ciało i krew nie objawiła tobie, ale Ojciec mój, który jest w niebiesiech. Wiara nie pochodzi z ciała i krwi, nie jest uczuciem tylko, ani ziemską jakąś nauką, ale jest darem Bożym. Dlatego prosić należy z onym ojcem ewangelicznym proszącym o ratunek dla syna: Wierzę Panie: ratuj niedowiarstwa mego. Jak Ojciec niebieski objawił św. Piotrowi Bóstwo P. Jezusa, tak też P. Jezus objawia mu drugą prawdę, prawie równie wielkiej co tamta doniosłości, o jego znaczeniu jako Namiestnika Chrystusa w Kościele Bożym. Jak niegdyś P. Jezus przykazanie o miłości Boga nazwał pierwszem i największem, a zarazem przykazanie miłości bliźniego nazwał drugiem i podobnem do tamtego; tak śmiało powiedzieć można, że pierwszym i najważniejszym artykułem wiary naszej katolickiej jest, że Piotr św. i następcy jego, Papieże rzymscy, są postanowieni fundamentem i głową Kościoła Chrystusowego, aby w nim za szczególną łaską Ducha Świętego strzegli nauki przez P. Jezusa objawionej, Sakramentów przez Niego ustanowionych i zachowania przykazań i obyczajów przez Niego zaleconych. Kto nie poddaje się Namiestnikowi Chrystusowemu, ten nie ma Kościoła za Matkę, a kto nie ma Kościoła za Matkę, ten nie ma i nie może mieć P. Boga za Ojca. Taka jest wiara katolicka.

(5) Trzy główne rzeczy obiecuje P. Jezus Piotrowi św., a dał mu je dopiero po swojem Zmartwychwstaniu, kiedy mu rzekł: paś owieczki moje, paś baranki moje – mianowicie: (1) Ja tobie powiadam, iżeś ty jest opoka, a na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie zwyciężą go. Jeden tylko jest Kościół Chrystusowy, przez Niego na zbawienie ludzkie zbudowany, bo gdyby ich było dwa albo kilka, byłby powiedział: zbuduję kościoły moje. Ten jeden zaś Kościół Chrystusowy oparty jest na Piotrze. O Kościele swoim zapowiedział P. Jezus, że trwać będzie aż do skończenia wieków, a tu mówi, że bramy piekielne wojować przeciw niemu będą, ale go nie zwyciężą. Piotr miał umrzeć, jak mu to sam P. Jezus przepowiedział, a jednak miał żyć i pozostać fundamentem Kościoła nie umierającego i umrzeć nie mogącego, a to w następcach swoich, Papieżach rzymskich. Chociaż więc protestancki, schizmatycki i inne kościoły mienią się być kościołami Chrystusowymi, nie zgadza się to ich twierdzenie ze słowem Pana Jezusa, który mówi, że Kościół Jego zbudowany jest na Piotrze; oni zaś o Piotrze i następcach jego nic wiedzieć nie chcą. Nazywamy Papieża także głową Kościoła, ponieważ Kościołem rządzi i kieruje. Więc pierwszym przywilejem Piotra św. i następców jego Papieży, jest ten, że gdzie Piotr, tam też jest Kościół Chrystusowy. Chcesz-li być członkiem tego Kościoła Chrystusowego, trzymaj się Papieża i Biskupów stojących wiernie przy Papieżu. Drugim przywilejem Piotrowym jest ten, że jemu oddane są klucze, tzn., że posiada władzę gospodarza w Kościele Chrystusowym, on rządzi, on rozkazuje, on nagradza, on też karci, on ustanawia urzędników, on też, jak dobry pasterz, o owieczkach swoich ma pieczę i staranie. Trzeci wreszcie przywilej Najwyższego Namiestnika Bożego polega na tem, że on nieodwołalnie i ostatecznie wiąże i rozwiązuje, tzn. stanowi o tem, co jest objawieniem lub przykazanie Bożem, a co niem nie jest, i pod tym względem jest, za działaniem Ducha Świętego, zawsze nieomylny.

Modlitwa kościelna

Boże, któryś dzień dzisiejszy 
męczeństwem śś. Apostołów Twoich 
Piotra i Pawła uświęcił; 
daj Kościołowi Twojemu,
aby we wszystkiem szedł za tych przykazaniem,
przez których wziął wiary początek.
Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, Syna Twego,
który żyje i króluje w jedności Ducha Świętego,
Bóg na wieku wieków. Amen.

Źródło: ks. H. Jackowski T. J. „Ewangelje niedzielne i świąteczne” (Wydawnictwo Księży Jezuitów, Kraków 1923).
za: http://vetusordo.pl/objasnienia2019enussapip/

Żywot świętego Piotra, Księcia Apostołów.

(Żył około roku Pańskiego 68).

LEKCYA (z Dziejów Apostolskich rozdział 12, wiersz 1—11). 

Wonych dniach oburzył się mocą król Herod, aby utrapił niektórych z kościoła. I zabił Jakóba, brata Janowego mieczem. A widząc, że się podobało żydom, przydał, iż pojmał i Piotra. A były dni przaśników. Którego pojmawszy, wsadził do ciemnicy, podawszy go czworakiej czworostraży żołnierzy pod straż, chcąc go po Pasce wywieść ludowi. A Piotra chowano w ciemnicy. Lecz modlitwa bez przestanku działa się od Kościoła do Boga za nim. A gdy go miał wywieść Herod onejże nocy, spał Piotr między dwoma żołnierzami związany dwoma łańcuchami: a stróże przed drzwiami strzegli ciemnicy. A oto Anioł Pański podle stanął i jasność się oświeciła w mieszkaniu. A uderzywszy w bok Piotrów, obudził go, mówiąc: Wstań rychło. I opadły łańcuchy z rąk jego. I rzekł do niego Anioł: Opasz się i obuj ubranie twoje. I uczynił tak. I rzekł mu: Weźmij na się odzienie twoje, a idź za mną. A wyszedłszy, szedł za nim, a nie wiedział, żeby to była prawda, co się działo przez Anioła; lecz mniemał, że widzenie widział. A gdy minęli pierwszą i drugą straż, przyszli do bramy żelaznej, która wiedzie do miasta, która im się sama otworzyła. A wszedłszy, przeszli jednę ulicę i natychmiast odszedł Anioł od niego. A Piotr przyszedłszy do siebie, rzekł: Teraz wiem prawdziwie, iż Pan posłał Anioła Swego i wyrwał mię z ręki Herodowej i ze wszelkiego oczekiwania ludu żydowskiego.

EWANGELIA (Mat. rozdz. 16, w. 13—19).

 Wonczas przyszedł Jezus w strony Cezarei Filipowej, i pytał uczniów Swoich, mówiąc: Kim mienią być ludzie Syna człowieczego? A oni rzekli: Jedni Janem Chrzcicielem, a drudzy Eliaszem, a inszy Jeremiaszem, albo jednym z Proroków. Rzekł im Jezus: A wy kim Mię być powiadacie? Odpowiadając Szymon Piotr, rzekł: Tyś jest Chrystus Syn Boga żywego. A odpowiadając Jezus, rzekł mu: Błogosławionyś jest Szymonie Bariona: bo ciało i krew nie objawiła tobie, ale Ojciec Mój, który jest w Niebiesiech. A Ja tobie powiadam, iżeś ty jest Opoka: a na tej opoce zbuduję Kościół Mój, a bramy piekielne nie zwyciężą go. I tobie dam klucze Królestwa niebieskiego. A cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związano i w Niebiesiech: a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązano i w Niebiesiech.
 Do Rzymu, jako do Stolicy świata chrześcijańskiego dążą w dniu dzisiejszym ze wszech stron tysiące pielgrzymów, aby pomodlić się u grobu ubogiego rybaka i zarazem dzięki złożyć Panu za dobrodziejstwa, jakie przezeń ludzkości całej wyświadczył. Rybakiem tym nie jest nikt inny, jak Piotr święty, Książę Apostołów, pierwszy Namiestnik Chrystusa na ziemi.
 Urodził się tenże Apostoł w Betsaidzie, małej osadzie w Galilei, nad jeziorem Genezaret. Ojcu jego imię było Jonasz, bratu Andrzej, a on sam za młodu nosił imię Szymona. Początkowo trudnił się, tak jak ojciec w Betsaidzie, rzemiosłem rybackiem. Później zamieszkał w mieście Kafarnaum, także nad jeziorem Genezaret położonem, i tam się ożenił. Brat jego Andrzej udał się za nim, opuścił rodzinną wioskę i obaj do spółki nad brzegami tego rybnego jeziora trudnili się połowem ryb.
 Jak wszyscy pobożni żydzi, oczekiwali i oni z utęsknieniem przyjścia Mesyasza; gdy zatem wieść ich doszła, że nad brzegami Jordanu zjawił się wielki Prorok (to jest święty Jan), i że namawia do pokuty, natychmiast udali się do niego i wstąpili do grona jego uczniów. Jan święty oznajmił im, iż nie jest Mesyaszem i kazał im iść do Jezusa, którego on ochrzcił w Jordanie, mówiąc: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata!“ Andrzej usłyszawszy one słowa, pośpieszył czem prędzej do Jezusa, poznał, że to prawdziwy Mesyasz, poszedł następnie z powrotem, zabrał brata Szymona i przywiódł go do Jezusa; Zbawiciel spostrzegłszy Piotra, nazwał go zaraz po imieniu Szymonem, a potem zamienił to imię na Kefas czyli Petros, (co znaczy po grecku kamień lub skała). Obaj bracia pozostali przez czas niejaki przy Zbawicielu, słuchali Jego nauk, poczem wrócili znów do rzemiosła, obiecując, że Go często odwiedzać będą.
 Pewnego dnia, kiedy płukali sieci, by je wysuszyć, przybył do nich Jezus, otoczony tłumem ludu łaknącego słów Jego. Jezus chcąc uniknąć wielkiego ścisku, wsiadł w łódż Piotrową i z tej łodzi pouczał lud na brzegu zgromadzony. Po nauce kazał Jezus Piotrowi udać się na jezioro i jeszcze raz zarzucić sieci. Piotr poprzednio całą noc łowiąc, nic nie uchwycił, mimo to ufając w słowa Zbawiciela, zarzucił sieci w Imię Jego i złowił tyle ryb, że nie tylko on sam łódź napełnił, ale i Jakób z Janem mieli z tej sieci ryb w obfitości.
 Piotr osłupiał na widok tego cudu, padł w pokorze do nóg Jezusa i zawołał: Panie, od Ciebie nie odstąpię, chociaż jestem wielce niegodnym.“ A Jezus mu odpowiedział: „Nie obawiaj się, odtąd będziesz ludzi łowił.“
 Jakoż Piotr i Andrzej nie odstąpili już Jezusa, porzucili łodzie i sieci, a Piotr nawet z żoną się rozstał, pozostając z Jezusem aż do pojmania Zbawiciela.
 W roku 31, wkrótce po Wielkanocy udał się Jezus na górę i modlił się tam przez całą noc. Na drugi dzień powołał uczniów do Siebie, których liczba była wielką, i z nich wybrał dwunastu, a tych nazwał Apostołami (apostolos po grecku, znaczy poseł). Pierwszym, na którego padł wybór Chrystusa był Szymon-Piotr. Kiedy Jezus Chrystus przemawiał do Apostołów, to zwykle odzywał się do Piotra, a Piotr odpowiadał w imieniu wszystkich. Zbawiciel sam uznał wyższość Piotra nad innymi, co też przy danej sposobności następującemi słowy potwierdził:
 „A Ja tobie powiadam, iżeś ty jest opoka, a na tej opoce zbuduję Kościół Mój, a bramy piekielne nie zwyciężą go. I tobie dam klucze Królestwa niebieskiego. A cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w Niebiesiech, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane i w Niebiesiech.“ (Mateusz 16, 18. 19). W słowach tych głosi Zbawiciel: „Świadectwo Szymona o osobie Mojej nie jest wyrazem myśli jego, ani reszty Apostołów, lecz oświadczeniem samego Boga, i z tego powodu oświadczenie to jest Boską, i wszystkich do wiary zniewalającą prawdą. Tak jeszcze jest i po dziś dzień; jeżeli bowiem Papież wyrokuje w rzeczach wiary, nie jest to wyrazem myśli jego lub Biskupów, lecz wyrokiem Boga samego.“
 Prawie tysiąc dziewięćsetletnia walka, jaką toczy piekło przeciwko tej skale Chrystusa, jest najdoskonalszą próbą trwałości Kościoła świętego.
 Zapewnienie dane przez Jezusa Chrystusa, utrwaliło Piotra na Stolicy świętej. „Szymonie Janów — przemówił do niego Chrystus — miłujesz Mię?“ — „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię miłuję.“ — A Jezus rzekł: „Paś baranki Moje." (Jan 21, 15).
 Kiedy w roku 65 cesarz Neron, okropnemi prześladowaniami ścigał i tępił chrześcijan, natenczas wielu się przed nim i przed jego siepaczami chroniło. Piotr wraz z innymi ukrywał się przed dziką zapamiętałością okrutników, a potem chciał Rzym opuścić, by dalej krzewić światło wiary. Kiedy zaś wychodził z bramy miasta, miał objawienie i ukazał mu się sam Zbawiciel idący naprzeciw niego. „Panie, dokąd idziesz“, zapytał Apostoł. „Do Rzymu idę, aby Mnie jeszcze raz ukrzyżowano“, brzmiała odpowiedź Chrystusa. Piotr zrozumiał głos Zbawiciela, i w tej chwili wrócił do miasta, gdzie go też wkrótce pochwycono i wrzucono do więzienia, w którem święty Paweł również już od miesiąca się znajdował. Więziono go tam przez ośm miesięcy, a w czasie tym Piotr nawrócił do Wiary świętej dozorców Processusa i Martyniana, razem zaś z nimi jeszcze czterdziestu ośmiu pogan, których wszystkich sam ochrzcił i którzy ponieśli jeszcze za panowania Nerona śmierć męczeńską.
 Po ośmiu miesiącach ogłoszono Piotrowi wyrok śmierci; stało się to w roku 67. Niezadługo potem wywiedziono go na wzgórze Watykańskie gdzie według ówczesnego zwyczaju wyrokiem sądu wprzód go biczowano, a potem na krzyżu przybito. Zanim jednakże wyrok spełniono, wyprosił sobie Męczennik święty, aby go przybito w zupełnie inny sposób, nie tak jak Zbawiciela, lecz głową na dół; nie chciał bowiem z wielkiej pokory w takiej samej postawie być ukrzyżowanym, jak Zbawiciel, mając przekonanie, że tą drogą pokory najpewniej dostanie się do Nieba
 Tak umarł pierwszy Namiestnik Chrystusa, dając chwalebny przykład dla wszystkich następców na Stolicy świętej i piękny wzór dla wszystkich wyznawców. Ciało jego pochowali uczniowie Marcellus i Apulejus przy ulicy Aureliusza. Po kilku latach chrześcijanie ze Wschodu chcieli zabrać święte one Relikwie i już dość daleko je byli uwieźli; dowiedziawszy się jednak o tajnem tem uwiezieniu chrześcijanie rzymscy, pośpieszyli za nimi, ciało święte odebrali i złożyli z wielką czcią najprzód w katakombach, a następnie w Bazylice watykańskiej (dzisiejszym tumie świętego Piotra).
 Wykradzenie to chwilowe ciała świętego Apostoła dało powód kacerzom i nieprzyjaciołom, Kościoła świętego do szerzenia pogłosek, iż Piotr święty nie umarł w Rzymie i że jego ciała tam niema. Żadne atoli miasto na świecie nie mogło się na prawdę poszczycić tem, iżby te drogie chrześcijaninom relikwie gdziekolwiek indziej znajdować się miały. Tak więc relikwie te spoczywają w Rzymie, a wszyscy chrześcijanie dążą do tego grobu, by przy nim pomodlić się, pokrzepić na duchu i uzyskać łaski i błogosławieństwo na dalsze koleje życia.

Nauka moralna.

 Święty Piotr bywa przedstawiany na obrazach jako silny mężczyzna z kędzierzawą i gęstą brodą, o głowie prawie łysej, z małym czubkiem włosów nad czołem. Jako znamię godności dzierży w ręku klucze Kościoła świętego, jakle mu Jezus Chrystus powierzył. Jest to znamię potęgi, jakie po nim odziedziczyli i dziedziczyć będą do skończenia świata wszyscy Papieże.
 Od dziewiętnastu blizko wieków władza ta trwa nieprzerwanie, a wpływa na utrzymanie i szerzenie prawdziwej wiary, na utrzymanie cnót i porządku w rodzinach i w całem społeczeństwie chrześcijańskiem, na odradzanie się wszelkich cnót najwznioślejszych, na miłosierdzie dla cierpiącej ludzkości i na miłość wzajemną.
 Tak jak ojciec gromadzi dzieci naokół siebie, strzeże ich, chroni przed wszelkiemi niebezpieczeństwy, żywi i troskliwie pielęgnuje, aby je uczynić szczęśliwymi — tak i Papieże miliony dzieci Kościoła świętego biorą pod swoją opiekę, starają się o ich dobro duchowe i utwierdzają w wierze, by im wyjednać zbawienie.
 I ty Czytelniku katolicki, jesteś dzieckiem tego Kościoła św., a Ojciec św. twoim najwyższym opiekunem, staraj się przeto, abyś go kochał, był mu w rzeczach wiary posłusznym, czcił go i modlił się za niego.

Modlitwa.

 Boże, któryś świętego Piotra rybaka wywyższył na księcia Apostołów i głowę Swego Kościoła św., prosimy Cię w imię zasług jego, abyś nas raczył przyjąć jako owce do Swej trzody. Spraw, abyśmy chętnie słuchali jego głosu i nauki i poszli w jego ślady, i abyśmy się kiedyś dostali do tego Królestwa, w którem Ty Chryste Panie, jako najwyższy Pasterz, którego namiestnikiem na ziemi był Piotr, żyjesz i na wieki królujesz. Amen.

∗                    ∗ ∗

 Oprócz tego obchodzi Kościół święty pamiątkę następujących Świętych Pańskich, zamieszczonych w rzymskiem martyrologium:

 Dnia 29-go czerwca uroczystość św. Piotra i Pawła, Apostołów, którzy pod Neronem śmierć męczeńską ponieśli tego samego dnia i roku; Piotra powieszono na krzyżu głową na dół a pochowano w Watykanie przy Via Triumphalis, gdzie zażywa czci od całego świata; Pawła ścięto a pochowano przy Via Ostiensis, gdzie równie wysokiej czci doznaje. — W Argentonie męczeństwo św. Marcella, ściętego za Chrystusa razem z wojownikiem Anastazym. — W Genui uroczystość św. Syrusa, Biskupa. — W Narni uroczystość św. Kassyusza, Biskupa. Święty Grzegorz opowiada o nim, że w życiu jego nie minął ani jeden dzień, w którymby nie był złożył Bogu wszechmocnemu Ofiary Mszy świętej. Z tym zwyczajem godnie w parze szło całe życie jego: bo wszystko co miał, rozdał ubogim, a w godzinach Ofiary św. rozpływał się prawie we łzach. A gdy znowu razu pewnego do Rzymu przybył, jak dawnemi laty, na uroczystość Książąt Apostołów, aby obchodzić Tajemnice św. i gdy wszystkim obecnym udzielił Ciała Pańskiego wraz z pocałunkiem spokoju, wtedy tego samego dnia zasnął w Panu. — Na Cyprze dzień zgonu św. Maryi, Matki św. Jana Marka. — W okolicy Sensu uroczystość św. Benedykty, Dziewicy.

Introitus Acts 12:11 Nunc scio vere, quia misit Dóminus Angelum suum: et erípuit me de manu Heródis et de omni exspectatióne plebis Judæórum Ps 138:1-2 Dómine; probásti me et cognovísti me: tu cognovísti sessiónem meam et resurrectiónem meam. V. Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto. R. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, et in saecula saeculórum. Amen Nunc scio vere, quia misit Dóminus Angelum suum: et erípuit me de manu Heródis et de omni exspectatióne plebis Judæórum	1 Introit Dz 12:11 Teraz wiem prawdziwie iż Pan posłał Anioła swego i wyrwał mnie z ręki Heroda oraz z tego wszystkiego, czego oczekiwał lud żydowski. Ps 138:1-2 Panie, Ty mnie przenikasz i znasz; Ty wiesz o moim spoczynku i o moim powstaniu. V. Chwała Ojcu, i Synowi i Duchowi Świętemu. R. Jak była na początku, teraz i zawsze i na wieki wieków. Amen. Teraz wiem prawdziwie iż Pan posłał Anioła swego i wyrwał mnie z ręki Heroda oraz z tego wszystkiego, czego oczekiwał lud żydowski.
Gloria	Gloria
Top  Next Oratio Orémus. Deus, qui hodiérnam diem Apostolórum tuórum Petri et Pauli martýrio consecrásti: da Ecclésiæ tuæ, eórum in ómnibus sequi præcéptum; per quos religiónis sumpsit exórdium. Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen.	3 Kolekta Módlmy się. Boże, który uświęciłeś dzień dzisiejszy męczeństwem Apostołów Twoich Piotra i Pawła, daj Kościołowi Swemu we wszystkim iść za wskazaniem tych, którym zawdzięcza zaczątek wiary. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, Syna Twojego, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego Bóg przez wszystkie wieki wieków. R. Amen.
Top  Next Lectio Léctio Actuum Apostolórum. Act 12:1-11 In diébus illis: Misit Heródes rex manus, ut afflígeret quosdam de ecclésia. Occidit autem Jacóbum fratrem Joánnis gládio. Videns autem, quia placeret Judæis, appósuit, ut apprehénderet et Petrum. Erant autem dies azymórum. Quem cum apprehendísset, misit in cárcerem, tradens quatuor quaterniónibus mílitum custodiéndum, volens post Pascha prodúcere eum pópulo. Et Petrus quidem servabátur in cárcere. Orátio autem fiébat sine intermissióne ab ecclésia ad Deum pro eo. Cum autem productúrus eum esset Heródes, in ipsa nocte erat Petrus dórmiens inter duos mílites, vinctus caténis duábus: et custódes ante óstium custodiébant cárcerem. Et ecce, Angelus Dómini ástitit: et lumen refúlsit in habitáculo: percussóque látere Petri, excitávit eum, dicens: Surge velóciter. Et cecidérunt caténæ de mánibus ejus. Dixit autem Angelus ad eum: Præcíngere, et cálcea te cáligas tuas. Et fecit sic. Et dixit illi: Circúmda tibi vestiméntum tuum, et séquere me. Et éxiens sequebátur eum, et nesciébat quia verum est, quod fiébat per Angelum: existimábat autem se visum vidére. Transeúntes autem primam et secundam custódiam, venérunt ad portam férream, quæ ducit ad civitátem: quæ ultro apérta est eis. Et exeúntes processérunt vicum unum: et contínuo discéssit Angelus ab eo. Et Petrus ad se revérsus, dixit: Nunc scio vere, quia misit Dóminus Angelum suum, et erípuit me de manu Heródis et de omni exspectatióne plebis Judæórum. R. Deo gratias.	4 Lekcja Czytanie z Dziejów Apostolskich. Dz 12:1-11 W one dni: Król Herod postanowił wszcząć prześladowanie przeciw niektórym z Kościoła. I kazał ściąć Jakuba, brata Janowego. A widząc, że się to podobało Żydom, pojmał nadto i Piotra. A były to dni Przaśników. Pojmawszy go tedy, wtrącił do więzienia, wydając polecenie czterem oddziałom, z których każdy liczył po czterech żołnierzy, aby go strzegli; zamierzał bowiem po święcie Paschy wydać go ludowi. Tak więc Piotra strzeżono w więzieniu, a Kościół nieustannie modlił się za nim do Boga. A gdy go Herod miał już wydać, nocy owej spał Piotr między dwoma żołnierzami, skuty podwójnym łańcuchem, a strażnicy strzegli więzienia przed bramą. I oto Anioł Pański przystąpił, a światłość zajaśniała w celi i trąciwszy Piotra w bok obudził go, mówiąc: «Wstań szybko». I opadły łańcuchy z rąk jego. I rzekł do niego Anioł: «Opasz się i nałóż twe sandały». I tak uczynił. I rzekł do niego: «Nałóż na siebie płaszcz swój i pójdź za mną». A wyszedłszy podążał za nim, nie wiedząc, czy to co czynił Anioł prawdziwe jest, ale mniemał, że ma widzenie. I minąwszy pierwszą i drugą straż, przyszli do bramy żelaznej, wiodącej do miasta, a ta otworzyła im się sama. I wyszedłszy, przeszli jedną ulicę i niebawem odstąpił Anioł od niego. A Piotr, przyszedłszy do siebie rzekł: «Teraz wiem prawdziwie, że posłał Pan Anioła swego i wyrwał mnie z ręki Heroda oraz z tego wszystkiego, czego oczekiwał lud żydowski». R. Bogu dzięki.
Top  Next Graduale Ps 44:17-18 Constítues eos príncipes super omnem terram: mémores erunt nóminis tui. Dómine. V. Pro pátribus tuis nati sunt tibi fílii: proptérea pópuli confitebúntur tibi. Allelúja, allelúja. Matt 18:18 Tu es Petrus, et super hanc petram ædificábo Ecclésiam meam. Allelúja.	5 Graduał Ps 44:17-18 Ustanowisz ich książętami po całej ziemi: głosić będą Twe imię, o Panie. Synowie twoi zajmą miejsce twoich ojców: dlatego będą Cię sławić wszystkie ludy. Alleluja, alleluja. Mt 18:18 Ty jesteś Opoką, a na tej Opoce zbuduję Kościół mój. Alleluja.
Top  Next Evangelium Sequéntia +︎ sancti Evangélii secúndum Matthǽum. R. Gloria tibi, Domine! Matt 16:13-19 In illo témpore: Venit Jesus in partes Cæsaréæ Philippi, et interrogábat discípulos suos, dicens: Quem dicunt hómines esse Fílium hóminis? At illi dixérunt: Alii Joánnem Baptístam, alii autem Elíam, álii vero Jeremíam aut unum ex Prophétis. Dicit illis Jesus: Vos autem quem me esse dícitis? Respóndens Simon Petrus, dixit: Tu es Christus, Fílius Dei vivi. Respóndens autem Jesus, dixit ei: Beátus es, Simon Bar Jona: quia caro et sanguis non revelávit tibi, sed Pater meus, qui in coelis est. Et ego dico tibi, quia tu es Petrus, et super hanc petram ædificábo Ecclésiam meam, et portæ ínferi non prævalébunt advérsus eam. Et tibi dabo claves regni coelórum. Et quodcúmque ligáveris super terram, erit ligátum et in coelis: et quodcúmque sólveris super terram, erit solútum et in coelis. R. Laus tibi, Christe! S. Per Evangelica dicta, deleantur nostra delicta.	6 Ewangelia Ciąg dalszy +︎ Ewangelii świętej według Mateusza. R. Chwała Tobie Panie. Mt 16:13-19 Onego czasu: Przyszedł Jezus w okolice Cezarei Filipowej i pytał uczniów swoich mówiąc: «Za kogo mają ludzie Syna Człowieczego?» A oni powiedzieli: «Jedni za Jana Chrzciciela, drudzy za Eliasza, a inni za Jeremiasza albo jednego z proroków». Rzekł im Jezus: «A wy za kogo mię macie?» Odpowiadając Szymon Piotr rzekł: «Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego». A odpowiadając Jezus rzekł mu: «Błogosławionyś Szymonie Bar Jona, bo ciało i krew nie objawiły tobie, jeno Ojciec mój, który jest w niebiesiech. A ja ci powiadam, że ty jesteś Opoką, i na tej Opoce zbuduję Kościół mój i bramy piekielne nie zwyciężą go. I tobie dam klucze Królestwa Niebieskiego: a cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebiesiech; a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane i w niebiesiech». R. Chwała Tobie, Chryste. S. Niech słowa Ewangelii zgładzą nasze grzechy.
Credo	Credo
Top  Next Offertorium Ps 44:17-18 Constítues eos príncipes super omnem terram: mémores erunt nóminis tui, Dómine, in omni progénie et generatióne.	8 Ofiarowanie Ps 44:17-18 Ustanowisz ich książętami po całej ziemi: przez wszystkie pokolenia głosić będą Twe imię, o Panie.
Top  Next Secreta Hóstias, Dómine, quas nómini tuo sacrándas offérimus, apostólica prosequátur orátio: per quam nos expiári tríbuas et deféndi. Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen.	9 Secreta Panie, niech modlitwa apostolska towarzyszy darom, które składamy w ofierze Twojemu imieniu: dzięki niej racz nas oczyszczać i bronić. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, Syna Twojego, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego Bóg przez wszystkie wieki wieków. R. Amen.
Top  Next Prefatio de Apostolis Vere dignum et justum est, æquum et salutáre: Te, Dómine, supplíciter exoráre, ut gregem tuum, Pastor ætérne, non déseras: sed per beátos Apóstolos tuos contínua protectióne custódias. Ut iísdem rectóribus gubernétur, quos óperis tui vicários eídem contulísti præésse pastóres. Et ídeo cum Angelis et Archángelis, cum Thronis et Dominatiónibus cumque omni milítia coeléstis exércitus hymnum glóriæ tuæ cánimus, sine fine dicéntes:	10 Prefacja Prefacja o Apostołach Zaprawdę godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne błagać Cię pokornie, Panie, Pasterzu wiekuisty, abyś nie opuszczał swojej owczarni, lecz przez świętych Apostołów swoich otaczał ją ciągłą opieką. Niech ci zwierzchnicy nią kierują, którym jako namiestnikom swojego dzieła zleciłeś władzę pasterską. Przeto z Aniołami i Archaniołami, z Tronami i Państwami oraz ze wszystkimi hufcami wojska niebieskiego śpiewamy hymn ku Twej chwale, wołając bez końca:
Communicántes, et memóriam venerántes, in primis gloriósæ semper Vírginis Maríæ, Genetrícis Dei et Dómini nostri Jesu Christi: sed	Zjednoczeni w Świętych Obcowaniu, ze czcią wspominamy najpierw chwalebną zawsze Dziewicę Maryję, Matkę Boga i Pana naszego Jezusa Chrystusa:
Top  Next Communio Matt 16:18 Tu es Petrus, ei super hanc petram ædificabo Ecclésiam meam.	13 Komunia Mt 16:18 Ty jesteś Opoką, a na tej opoce zbuduję Kościół mój.
Top  Next Postcommunio Orémus. Quos coelésti, Dómine, alimento satiásti: apostólicis intercessiónibus ab omni adversitáte custódi. Per Dominum nostrum Jesum Christum, Filium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus, per omnia saecula saeculorum. R. Amen.	14 Pokomunia Módlmy się. Panie, za przyczyną świętych Apostołów strzeż od wszelkich przeciwności tych, których posiliłeś niebieskim pokarmem. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, Syna Twojego, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego Bóg przez wszystkie wieki wieków. R. Amen.

Uroczystość śś. Apostołów Piotra i Pawła

Dzień dzisiejszy poświęcony jest pamięci dwóch najprzedniejszych Apostołów, którzy zakończyli swe prace w Rzymie śmiercią męczeńską. Piotr, ustanowiony od Chrystusa głową całego Kościoła, był pierwszym biskupem rzymskim i dlatego jego następcy na Stolicy rzymskiej dziedziczą po nim, każdy z kolei, najwyższą władzę kościelną. Ewangelia dzisiejsza poucza nas o rozległości i przywilejach tej władzy. Zastanówmy się nad tym pokrótce.

Pewnego razu Pan Jezus zapytał uczniów swoich, za kogo oni Go mają. Nie dlatego pytał, aby nie wiedział, co myślą; lecz aby im dał sposobność do wyznania wiary i do zasługi za to wyznanie. Byli świadkami Jego świętego życia, słyszeli Jego Boskie nauki, widzieli cuda przezeń działane. Mogli przeto i powinni byli wiedzieć, lepiej niż inni ludzie, kim był Ten, kto do nich mówił. Otóż Piotr w imieniu wszystkich odpowiada: Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego. Nazwał Zbawiciela tym, czym On jest od wieków, Synem Bożym, nie przybranym, ale rzeczywistym, a więc jak i Bóg Ojciec, Bogiem prawdziwym. A skąd wiedział o tym głowa Apostołów? Sam Pan Jezus daje mu świadectwo, że miał to z oświecenia Bożego: Błogosławionyś jest Szymonie Bar Jona (synu Jana), bo ciało i krew nie objawiła tobie, ale Ojciec mój, który jest w niebiesiech. Tego, coś wyznał, nie wiesz ani od ludzi, ani z własnego rozumu, ale Ojciec mój dał ci tę wiadomość, że jestem nie tylko człowiekiem, ale nadto przyrodzonym i prawdziwym Synem Boga.

Słyszałeś chrześcijaninie katoliku wyznanie Piotra. Słuchajże teraz, jak Pan Jezus wynagrodził ową wiarę jego: A ja tobie powiadam, iżeś ty jest opoką, a na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie zwyciężą go. W tych słowach obdarzył Chrystus Piotra św. trzema osobnymi przywilejami. Pierwszy przywilej: Tyś jest opoka. Zbawiciel mówił do niego po syryjsku, tak jak wtedy w Palestynie mówiono, więc nazwał go tym językiem Cefas, co po łacinie znaczy Petra, a po naszemu opoka, skała. Od łacińskiego wyrazu Petra utworzyło się imię, Petrus, albo po polsku Piotr. Więc imię Piotr znaczy opoka, skała, a nadał mu je Pan Jezus zamiast dawniejszego imienia Szymon, albowiem chciał przez to okazać, iż wiara księcia Apostołów stanie się mocną i niewzruszoną jak skała, aby cały świat czerpał od niego znajomość nauki wiary i z nim się we wierze zgadzał. A chociaż Piotr już nie żyje we własnej osobie, to przecież wiara jego żyje i trwa w następcach jego i dziedzicach władzy jego, biskupach rzymskich, czyli papieżach. Dlatego każdy prawy chrześcijanin winien słuchać papieża jako najwyższego zwierzchnika i pasterza Kościoła Chrystusowego.

Drugi przywilej: A na tej opoce zbuduję Kościół mój. Więc na tobie Piotrze, nie na Janie, ani na Jakubie, ani na nikim innym, ale na tobie jako na niewzruszonym fundamencie, ja Jezus, Bóg wszechmocny, zbuduję Kościół mój. Tymi słowy Pan nasz wyraźnie czyni Piotra głową Kościoła swego, bo czym jest fundament w budowaniu, czym jest głowa w ciele, tym jest przełożony w społeczeństwie. Wprawdzie mówi Apostoł Paweł św. (I Kor. III, 11), iż fundamentu innego żaden założyć nie może, okrom tego, który założony jest, który jest Chrystus Jezus. Podobnie i Piotr św. nazywa Pana Jezusa kamieniem żywym i najwyższym kamieniem węgielnym, wybranym i kosztownym, i każe się nam wszystkim budować duchownie na tym fundamencie (I Petr. II, 4-6). Ale ponieważ Zbawiciel i jego także uczynił fundamentem Kościoła, więc wierzyć trzeba, że Pan Jezus jest najprzedniejszą opoką i najpierwszym fundamentem, a Piotr jest drugą opoką i drugim na Chrystusie wspartym kamieniem. Innymi słowy: Chrystus Pan jest założycielem i niewidzialnym kierownikiem swego Kościoła, a Piotr jest zastępcą Chrystusa i widzialnym pasterzem powierzonego swej pieczy Kościoła Bożego.

Trzeci przywilej: A bramy piekielne nie zwyciężą go. Żadne błędy, żadne herezje, żadne grzechy (co wszystko jest jakby bramą do piekła) nigdy nie zwalczą, nie zagubią, nie zwyciężą Kościoła rzymskokatolickiego, zbudowanego na Piotrze, jako na mocnej opoce. Tylko ten Kościół, do którego i my mamy szczęście należeć, ma sobie przyobiecane, że fałsz i błąd nigdy go nie zwyciężą, ponieważ tak Pan Jezus zapewnił. Toteż tylko do tego Kościoła błąd i niewiara nigdy przystępu nie miały. Wszystkie sekty i herezje błądzą i właśnie dlatego błądzą, że się z Kościołem rzymskokatolickim, rządzonym przez prawowitych następców św. Piotra, nie zgadzają, że się odeń różnią, że jego głowy za swoją duchowną głowę nie przyznają.

Lecz Pan Jezus nie poprzestał na powyższych obietnicach i jeszcze większą dał Piotrowi władzę w Kościele swoim, zawartą w trzech innych przywilejach. A jakich? Słuchajmy dalej.

Czwarty przywilej: I tobie dam klucze Królestwa Niebieskiego. Kościół jest miastem Bożym. Dać komu klucze od miasta, znaczy dać mu władzę nad miastem. Dał więc Pan Jezus Piotrowi władzę nad Kościołem swoim; a co tu przyobiecał, tego dopełnił po swym zmartwychwstaniu, gdy rzekł do niego: paś owieczki, paś baranki moje, to jest rządź i kieruj do zbawienia wszystkich wiernych moich, wszystkich duchownych i wszystkich świeckich, bo nad wszystkimi, nad całym Kościołem moim stanowię ciebie najwyższym przełożonym i pasterzem.

Piąty przywilej: Cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebiesiech. Tu wyraźnie Zbawiciel każe słuchać Piotra w rzeczach, które dotyczą nauki wiary i obyczajów chrześcijańskich. Czego on uczy, wszyscy obowiązani są to przyjąć; co on nakaże i czym zwiąże, wszyscy mają tego słuchać i to wypełnić. Kto jego słucha i tych, których Duch Święty przez usta jego następców postanowił biskupami, samego Chrystusa słucha; kto jego w jego następcach nie słucha, niech będzie jako poganin i jawnogrzesznik. Poganin nie może należeć do Kościoła, ponieważ nie wierzy; więc i rzekomy chrześcijanin, który nauki wiary z ust następcy Piotrowego, papieża, nie przyjmuje, godzien jest, aby go wyłączono z Kościoła, co jest najcięższą karą i związaniem. Podobnie i ten, kto najwyższej władzy kościelnej słuchać nie chce, prawa i przykazania Kościoła lekceważy i łamie, innych zwodzi i gorszy, ma być uważany za jawnogrzesznika i władza kościelna może go związać ekskomuniką, to jest wyłączyć ze społeczności wiernych. Jeśliby zaś kto bez pokuty w takim związaniu umarł, Boski Sędzia uzna wyrok kościelny na drugim świecie i każe aniołom swoim tak związanego wyrzucić w ciemności zewnętrzne, gdzie jest płacz i zgrzytanie zębów.

Szósty przywilej: Cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane i w niebiesiech. Tymi słowy dał Pan Jezus Piotrowi i jego następcom moc odpuszczania wszystkiego, cobykolwiek krępowało sumienie człowieka: czy to klątwy kościelnej, czy grzechów, czy kary wiecznej, lub doczesnej, należnej za grzechy już odpuszczone. Wprawdzie władzę rozgrzeszania dał Zbawiciel i innym także Apostołom, a przez nich ich następcom, biskupom i kapłanom. Ci jednak mogą ją wykonywać nie inaczej, jedno z wiedzą i z upoważnienia głowy Kościoła, biskupa rzymskiego, i od niego mają odbierać posłannictwo do spełniania urzędu biskupiego i kapłańskiego. A tak papież, następca Piotrowy, ma w Kościele najwyższą władzę związywania i rozwiązywania.

Dziękujmy, chrześcijanie-katolicy, Panu Bogu za tę najwyższą władzę, zostawioną przez Chrystusa w Kościele świętym. Słuchajmy tej władzy z miłością i uległością synowską, a ona nas doprowadzi bezpiecznie do Boga i zbawienia wiecznego.

Krótkie nauki homiletyczne na niedziele i uroczystości całego roku według Postyli Katolickiej Większej Ks. Jakóba Wujka opracował Ks. Władysław Krynicki. Włocławek. Nakładem Księgarni Powszechnej. 1912, ss. 326-330.
za: http://www.ultramontes.pl/wujek_krotkie_nauki_65.htm